من و این چند غزل می دانیم

که در این کهنه سرا مهمانیم

گر چه از دیده ی مردم برویم  

لیک درخاطره ها می مانیم

جه حاجتست كه گويم ثناي شاه و گدا

كه پادشاه خودم هستم و گداي خودم

قطره هاي آب سيرابم كنيد

ژاله هاي صبح شادابم كنيد

خوش هوائي ، خوش نسيمي ، خوش دميست

حس خوب بي نيازي مي كنم

شبي با دانه اي از گوهر اشك

تمام مهرباني را خريدم 

باران شو و تا صبح ترانه به سرم ريز

تا همچو جوانه ز دل خاك برويم

از جاي جاي هستي آواي عشق خيزد

يك روز عاشقي كن تا بشنوي صدا را

عمريست ....

كه در جشنواره ي چشمانت....

برنده ي اشكهاي بلورين ......

منم ......

تو ماندگارترين فصل روزگار مني

تو شاه بيت غزلهاي ماندگار مني

من امشب از دو چشمانت شراب ناب مي خواهم

نگارا از رخ ماهت كمي مهتاب مي خواهم

به که میسپاری امشب ، دل دردمند ما را

به غروب این حوالی ، دل مستمند ما را

من زنده ام به آبي چشمت كه دلگشاست

با نغمه ي نگاهت و با مهربانيت

حال من بي تو خراب است ، خراب

زندگي بي تو عذاب است ، عذاب

نگاه بی همانند تو را من خوب می فهمم

دو بیتی دو چشمان تو را تفسیر لازم نیست

كس نديده ست روي فردا را

وقت زيبا شدن همين حالاست

ياد باد آن زمان كه يكرنگي

شيوه ي مردمان عالم بود

وقتي ميان اصفهان جاري نباشي

ديگر نگارستان من نصف جهان نيست

در ميان آتش شوقم ولي

بي تو من احساس سردي مي كنم

من نيز مثال تو خراب مي نابم

گر عزم مي و ميكده داري خبرم كن

من پي احساس يك ، آسمان تازه ام

خسته از افسانه ها ، خسته از تكرارها