ساز خود گم کرده ام در این شب ناسازگار...

نغمه ی جان پرور تارم نمی دانم کجاست ...

ز شوق چشمهای مهربانت

غزل پیراهنش را چاک کرده

ز شرم روی خوبت ، دست مهتاب

عرق از چهره ی خود پاک کرده

من از دیار عشقم این شهر جای من نیست

من از تبار عشقم این شهر جای من نیست

اینجا همه خمارند , امّا به سکه ی زرد

من که خمار عشقم این شهر جای من نیست

آن كه رخسار تو را داد چنين زيبائی

كاش می داد مرا طاقت اين شيدائی

آنكه در ديده ی تو شب همه شب می ميريخت

كاش می گفت مرا رسم قدح پيمائی