جه حاجتست كه گويم ثناي شاه و گدا

كه پادشاه خودم هستم و گداي خودم

قطره هاي آب سيرابم كنيد

ژاله هاي صبح شادابم كنيد

خوش هوائي ، خوش نسيمي ، خوش دميست

حس خوب بي نيازي مي كنم

شبي با دانه اي از گوهر اشك

تمام مهرباني را خريدم 

باران شو و تا صبح ترانه به سرم ريز

تا همچو جوانه ز دل خاك برويم

از جاي جاي هستي آواي عشق خيزد

يك روز عاشقي كن تا بشنوي صدا را

عمريست ....

كه در جشنواره ي چشمانت....

برنده ي اشكهاي بلورين ......

منم ......

تو ماندگارترين فصل روزگار مني

تو شاه بيت غزلهاي ماندگار مني

من امشب از دو چشمانت شراب ناب مي خواهم

نگارا از رخ ماهت كمي مهتاب مي خواهم

به که میسپاری امشب ، دل دردمند ما را

به غروب این حوالی ، دل مستمند ما را

من زنده ام به آبي چشمت كه دلگشاست

با نغمه ي نگاهت و با مهربانيت

حال من بي تو خراب است ، خراب

زندگي بي تو عذاب است ، عذاب

نگاه بی همانند تو را من خوب می فهمم

دو بیتی دو چشمان تو را تفسیر لازم نیست

كس نديده ست روي فردا را

وقت زيبا شدن همين حالاست

ياد باد آن زمان كه يكرنگي

شيوه ي مردمان عالم بود

وقتي ميان اصفهان جاري نباشي

ديگر نگارستان من نصف جهان نيست

در ميان آتش شوقم ولي

بي تو من احساس سردي مي كنم

من نيز مثال تو خراب مي نابم

گر عزم مي و ميكده داري خبرم كن

من پي احساس يك ، آسمان تازه ام

خسته از افسانه ها ، خسته از تكرارها

تو زلال و تازه اي مثل دريا مثل آب

چشمهايت پر ز مي مثل يك جام شراب

دستهايم را بگير سوي آغوشت ببر

اي هميشه مهربان اي دعاي مستجاب

به بيقراري من اندكي قرار بيار

براي خانه ي من تكه اي بهار بيار

بوی زلف نگار می آید

شاپرك ها ، بهار می آید

لاله آن دختر شراب به دوش

از سر چشمه سار می آید

در ميان جدال شاه و گدا

يك دل بي نياز مي خواهم

دلم ز هرزه علف های بی خبر بگرفت

خبر ز لاله های تر سر به دار بيار

از آن که برد مرا در هوای باران و

به عشق گفت دمادم ببار ممنونم

موسیقی نگاه تو رقصید در سه تار

زنگ صدای ساز کجا می برد مرا

فدای آینه هائی که صاف و بی رنگند

من از سیاهی پشت نقاب می ترسم

براي سفر كردن از خويشتن

كمي مهرباني مهيا كنيم

به دنبال چشم غزلخوان تو

غزلخانه را زیر و رو می کنم

وقت سختي آشنا بيگانه است

اي هميشه آشنا دستم بگير

كمك كن برنگردم سوي مرداب

همين جا در دل دريا بميرم

با شرابي كه ز ميخانه ي چشمت جاريست

امشب از مست ترين ميكده ها مست ترم

صبح خندید و جهان زیبا شد

عشق بارید و دلم دریا شد

وقتی تو نیستی غزلم گل نمی کند

اصلا سکوت کرده تغزل نمی کند

استاد حسن کسائی خداوندگار نی خاموش شد

بانگ نای او نوای عشق بود

ساز اگر می زد برای عشق بود

با نوای آتشینش سالها

سوخت از پروانه حالان بالها

آن عشق که هر لحظه به شکلیست نمایان

آن یار که باشد همه سو ، برده دلم را

وقتی که به باغ گل ، عطر نفست پیچد

می چرخی و می چرخد پروانه به بستانها

دیوانگان شهر بیائید ، بشنوید

آهنگ عشق از دل رسوا شنیدنی است

گذشت سالی و از کوچه باغ فروردین

بهار سبز به مهمانی زمین آمد

پیغمبران دل را حاجت به گفتگو نیست

با یک نگاه گاهی اعجاز می توان کرد

نفسی پیش من آی و به کنارم بنشین

من به آهنگ نفسهای تو عادت دارم

در این برهوت غزل و آینه و آب

دلتنگ دلاویزترین شعر زمینم ...

در این زمانه ی عاقل مدار عاشق کش

برای عشق و جنون آشیانه می خواهم

 در آسمان رنگی رویای کودکی.....

نوبت به خوابهای پریشان نمی رسید...

در این یکی دو نفس عاشقانه باید زیست

لطیف و نرم و سبک شاعرانه باید زیست

در این هوای عطشناک و قحطی باران

کنار چشمه ی شعر و ترانه باید زیست

ساز خود گم کرده ام در این شب ناسازگار...

نغمه ی جان پرور تارم نمی دانم کجاست ...

ز شوق چشمهای مهربانت

غزل پیراهنش را چاک کرده

ز شرم روی خوبت ، دست مهتاب

عرق از چهره ی خود پاک کرده

من از دیار عشقم این شهر جای من نیست

من از تبار عشقم این شهر جای من نیست

اینجا همه خمارند , امّا به سکه ی زرد

من که خمار عشقم این شهر جای من نیست

آن كه رخسار تو را داد چنين زيبائی

كاش می داد مرا طاقت اين شيدائی

آنكه در ديده ی تو شب همه شب می ميريخت

كاش می گفت مرا رسم قدح پيمائی

گاه دردم گاه درمانم نمی دانم کیم

گاه وصلم گاه هجرانم نمی دانم کیم

گاه بر بام وجودم دست در دست خدا

گاه همچون ذرّه حیرانم نمی دانم کیم