گاه دردم گاه درمانم نمی دانم کیم

گاه وصلم گاه هجرانم نمی دانم کیم

گاه بر بام وجودم دست در دست خدا

گاه همچون ذرّه حیرانم نمی دانم کیم

 من زنده ام به چشم تر آسمانيت

  با ناز ديده ات ، غزل مهربانيت

  خاموش اگر ز حسن تو مي آورد سخن

 ديوانه ی تو گشته و شكر دهانيت

منم آن خمیده قامت که سر شباب دارم

همه روزه مستم امّا , هوس شراب دارم

منم آن همیشه عاشق که به عشق زنده باشم

که ز پرتو اش به سینه دو صد آفتاب دارم

همينكه عاشق و مستم براي من كافيست

همينكه دل به تو بستم براي من كافيست

در اين حوالي غربت در اين غبار غريب

همينكه با تو نشستم براي من كافيست