تو زلال و تازه اي مثل دريا مثل آب

چشمهايت پر ز مي مثل يك جام شراب

دستهايم را بگير سوي آغوشت ببر

اي هميشه مهربان اي دعاي مستجاب

به بيقراري من اندكي قرار بيار

براي خانه ي من تكه اي بهار بيار

بوی زلف نگار می آید

شاپرك ها ، بهار می آید

لاله آن دختر شراب به دوش

از سر چشمه سار می آید

در ميان جدال شاه و گدا

يك دل بي نياز مي خواهم

دلم ز هرزه علف های بی خبر بگرفت

خبر ز لاله های تر سر به دار بيار

از آن که برد مرا در هوای باران و

به عشق گفت دمادم ببار ممنونم

موسیقی نگاه تو رقصید در سه تار

زنگ صدای ساز کجا می برد مرا

فدای آینه هائی که صاف و بی رنگند

من از سیاهی پشت نقاب می ترسم

براي سفر كردن از خويشتن

كمي مهرباني مهيا كنيم

به دنبال چشم غزلخوان تو

غزلخانه را زیر و رو می کنم

وقت سختي آشنا بيگانه است

اي هميشه آشنا دستم بگير

كمك كن برنگردم سوي مرداب

همين جا در دل دريا بميرم

با شرابي كه ز ميخانه ي چشمت جاريست

امشب از مست ترين ميكده ها مست ترم

صبح خندید و جهان زیبا شد

عشق بارید و دلم دریا شد

وقتی تو نیستی غزلم گل نمی کند

اصلا سکوت کرده تغزل نمی کند

استاد حسن کسائی خداوندگار نی خاموش شد

بانگ نای او نوای عشق بود

ساز اگر می زد برای عشق بود

با نوای آتشینش سالها

سوخت از پروانه حالان بالها

آن عشق که هر لحظه به شکلیست نمایان

آن یار که باشد همه سو ، برده دلم را

وقتی که به باغ گل ، عطر نفست پیچد

می چرخی و می چرخد پروانه به بستانها

دیوانگان شهر بیائید ، بشنوید

آهنگ عشق از دل رسوا شنیدنی است

گذشت سالی و از کوچه باغ فروردین

بهار سبز به مهمانی زمین آمد