پیغمبران دل را حاجت به گفتگو نیست

با یک نگاه گاهی اعجاز می توان کرد

نفسی پیش من آی و به کنارم بنشین

من به آهنگ نفسهای تو عادت دارم

در این برهوت غزل و آینه و آب

دلتنگ دلاویزترین شعر زمینم ...

در این زمانه ی عاقل مدار عاشق کش

برای عشق و جنون آشیانه می خواهم

 در آسمان رنگی رویای کودکی.....

نوبت به خوابهای پریشان نمی رسید...

در این یکی دو نفس عاشقانه باید زیست

لطیف و نرم و سبک شاعرانه باید زیست

در این هوای عطشناک و قحطی باران

کنار چشمه ی شعر و ترانه باید زیست

ساز خود گم کرده ام در این شب ناسازگار...

نغمه ی جان پرور تارم نمی دانم کجاست ...

ز شوق چشمهای مهربانت

غزل پیراهنش را چاک کرده

ز شرم روی خوبت ، دست مهتاب

عرق از چهره ی خود پاک کرده

من از دیار عشقم این شهر جای من نیست

من از تبار عشقم این شهر جای من نیست

اینجا همه خمارند , امّا به سکه ی زرد

من که خمار عشقم این شهر جای من نیست

آن كه رخسار تو را داد چنين زيبائی

كاش می داد مرا طاقت اين شيدائی

آنكه در ديده ی تو شب همه شب می ميريخت

كاش می گفت مرا رسم قدح پيمائی

گاه دردم گاه درمانم نمی دانم کیم

گاه وصلم گاه هجرانم نمی دانم کیم

گاه بر بام وجودم دست در دست خدا

گاه همچون ذرّه حیرانم نمی دانم کیم

 من زنده ام به چشم تر آسمانيت

  با ناز ديده ات ، غزل مهربانيت

  خاموش اگر ز حسن تو مي آورد سخن

 ديوانه ی تو گشته و شكر دهانيت

منم آن خمیده قامت که سر شباب دارم

همه روزه مستم امّا , هوس شراب دارم

منم آن همیشه عاشق که به عشق زنده باشم

که ز پرتو اش به سینه دو صد آفتاب دارم

همينكه عاشق و مستم براي من كافيست

همينكه دل به تو بستم براي من كافيست

در اين حوالي غربت در اين غبار غريب

همينكه با تو نشستم براي من كافيست

میخانه ی بی شراب هستم بی تو

بی حوصله و خراب هستم بی تو

ای کاش تو باشی و نگاهت باشد

من پرسش بی جواب هستم بی تو

زین شوق ماندگار مگر میتوان گذشت

زین حس بیشمار مگر میتوان گذشت

از این همه شکوفه و از این همه شکوه

از جلوه ی بهار مگر میتوان گذشت